"Cmentarz Zapomnianych Książek - Carlos Ruiz Zafon"

Carlos Riuz Zafon dziennikarz, pisarz, kompozytor, urodzony w Barcelonie w 1964r. Jeden z najlepszych powieściopisarzy. 

Długo zapowiadałam serię powieści Carlosa o Cmentarzu Zapomnianych Książek aż wreszcie nadszedł czas bym ponownie zasiadła nad powieściowym mistrzostwem. 

Pierwszą wydaną  był "Cień Wiatru" (2001r) , następnie "Gra Anioła" (2008r) oraz "Więzień nieba" (2011r) i łącznie tworzą niesamowitą trylogię - najlepsza trylogia literacka, niesamowita fabuła i wspaniałe pióro, niezwykle intrygująca i zaskakująca powieść w każdej z trzech książek.

Czytałam o Cmentarzu Zapomnianych Książek od tyłu, co sprawiło, że cała trylogia idealnie połączyła się w całość, nie mnij jednak w tym przypadku kolejność jest bez znaczenia, Zafon swoim kunsztem sprawia, że jakkolwiek byśmy czytali, bez względu na kolejność czytelnik odnajdzie się zawsze.

Po kolei  i z ogromną przyjemnością przedstawię te trzy powieści, które w świecie książek mają dla mnie szczególne znaczenie, za własnie te powieści  Carlos Ruiz Zafon zyskał moją największe uznanie. 

W porównaniu do poprzednich książek autora "Cień Wiatru", "Gra Anioła" oraz "Więzień nieba" są ogromnym przeskokiem jakościowym w  fabule, pisane w charakterystyczny dla Zafona sposób, lecz ich jakość jest piorunująca a splot wydarzeń jest płynny i zaskakujący.

W trylogii odnajdujemy z pomocą znanym nam bohaterów  zarówno wątki kryminalne, jak i miłosne, uzależniające czytelnika tajemnice, mroczność pomieszaną z nadzieją i tęsknotą.

Dodatkowym opowiadaniem w tej serii  jest "Książę Parnasu" , której niestety i nad tym ogromnie ubolewam - jeszcze nie czytałam.


"Czytaj książki... pozwól rozwijać się wyobraźni"

"Anioły jedzą trzy razy dziennie - Grażyna Jagielska"

Z Grażyną Jagielską nie miałam wcześniej do czynienia, powiedźmy, że usłyszałam o niej   wraz z książką  "Anioły jedzą trzy razy dziennie - 147 dni w psychiatryku".

Z wykształcenia dziennikarka, urodzona w 1962r. Podróżniczka. Pisarka. Tłumaczka
Żona Wojciecha Jagielskiego, polskiego reportera wojennego, która w swoich książkach (np. Miłość z kamienia) , opowiada  swoim życiu z mężem jak sama mówi "uzależnionym od wojny".

"Anioły jedzą trzy razy dziennie" to opowieść o pobycie autorki  w szpitalu psychiatrycznym z objawiamy stresu bojowego. To zmagania kobiety, żony, która niesie na sobie brzemię męża.
W książce Grażyna opowiada o ludziach poznanych na oddziale psychiatrycznym, o ich "życiorysach", zmaganiach z lękami , o "odwróconej" psychice wojennych weteranów o kobietach, które tak jak ona nie bez konsekwencji udawały, że wszystko jest w porządku. 

Sama o sobie pisze w sposób pomijający, bardziej skupiając się na otaczający ją świecie, który poznaje w psychiatryku. Na indywidualnościach tam się znajdujących. O ludzkiej psychice, o stresie, o "krzywym byciu". 

Książka należy do tych z serii trudnych, jest splotem niezrozumiałych często emocji, obaw i lęków, niezrozumiałych dla ludzi bez traum.

Nie wiem czy mnie w jakiś sposób  urzeka , czy zadziwia, czy skupia mnie w swym temacie.
Moim wnioskiem po przeczytaniu 147 dni w psychiatryku  jest to, że najpierw należy poznać autorkę a zarazem bohaterkę, narratora za pomocą "Miłości z kamienia". Najpierw należy poznać historię drogę życia  Grażyny, jej drogę do psychiatryka. 

Z pewnością będę szukać pozycji jaką jest "Miłość z kamienia" po to by ponownie wrócić do "Anioły jedzą trzy razy dziennie".


"Czytaj książki... pozwól rozwijać się wyobraźni"